Het is iets wat ik niet graag doe, maar
deze keer doe ik het toch: opgeven. Hier in Uppsala is het voor mij onmogelijk
geworden om te fietsen. Toen ik in augustus vorig jaar naar Uppsala verhuisde,
besloot ik mijn fiets mee te nemen en mijn auto te laten verkopen. En hoewel
mijn auto enkele mankementen had, vond ik het toch erg vervelend om afstand te
doen van mijn huiskamer op vier wielen. De afgelopen jaren heb ik met mijn
VW-polo een afstand afgelegd die ongeveer gelijk staat aan drie keer de omtrek
van de aarde en als je alle tijd bij elkaar op zou tellen die ik de afgelopen
vijf jaar in mijn auto heb doorgebracht, dan zou je denk ik gauw op twee
onafgebroken maanden uitkomen.
Intussen is mijn wereld een stuk kleiner
geworden en mijn maximum snelheid een stuk lager. Samenvattend zou je kunnen
zeggen dat deze is teruggelopen van ruim 130 km/u naar, in eerste instantie
ruim 20 km/u, naar deze week ruim 5 km/u. En hoewel ik met pijn in het hart afstand
had gedaan van mijn auto, was ik het afgelopen half jaar toch ook het fietsen stiekem
weer leuk gaan vinden. Goed voor de conditie, het kost me geen diesel (ook al
is de brandstof precies goedkoop geworden toen ik stopte met autorijden!) en ik
zie nu meer van de omgeving.
In het begin was het even onwennig om
over te stappen op dat hoge onstabiele ding op twee dunne wielen zonder radio. Zo
had ik bijvoorbeeld de eerste twee maanden nog de neiging om in de
achteruitkijkspiegels te kijken die er niet waren, maar in oktober had ik mij
mijn fiets weer helemaal eigen gemaakt. Het was dan ook niet voor niets dat ik
ook in de winter door wilde fietsen. Een Zweedse vriend verklaarde mij voor gek
en vroeg of ik levensmoe was. Als trotse Nederlander vertelde ik dat wij in ons
land van fietsen houden en dat ik niet van plan was om me door een beetje
sneeuw tegen te laten houden. En ik wilde ook geen helm dragen omdat ik dat
niet bij mijn masculiene imago vind passen. Ik zou die “feministische Zweden”
wel even laten zien dat het ook anders kon. En hoewel ik uiteraard wel een paar
keer gevallen ben, is de schade tot nog toe binnen de perken gebleven.
In principe zou ik natuurlijk ook voor
het openbaar vervoer kunnen kiezen, maar in de tijd dat ik journalistiek
studeerde ben ik daar een principieel tegenstander van geworden. Dat heeft
overigens niet zozeer met mijn politieke voorkeur te maken. Integendeel: ik wil
graag iedereen oproepen om vooral wel van het openbaar vervoer gebruik te
maken, zo blijven de autosnelwegen namelijk mooi leeg. Ideaal. Mijn aversie
tegen alles wat met trein en bus heeft te maken is overigens ontstaan door de
reis die ik ’s weekends vaak aflegde tussen Herwijnen en Ede. Ik was twee keer
zo lang onderweg als met de auto, ik moest vaak overstappen en had bovendien veel
last van vertragingen. En op de momenten dat ik geen ov-kaart had, was de reis
ook nog eens duurder dan met de auto.
Maar goed, terug naar mijn fiets. De
afgelopen tijd werd het fietsen moeilijker en moeilijker. Zo waren afgelopen maandag
mijn remkabels bijvoorbeeld zo erg bevroren dat het hele remsysteem blokkeerde.
Op andere momenten zat er zo veel sneeuw tussen de wielen en het frame dat beweging
domweg onmogelijk was geworden en verder had ik regelmatig last van bevrorer
versnellingen. Toch zijn al deze problemen nog te overzien. Je friemelt wat aan
de remkabels, je schakelt wat minder en af en toe parkeer je de fiets in de hal
van je studentencomplex (wat eigenlijk niet mag) om alles te ontdooien.
Zo ontdooide ik ook maandag mijn fiets,
maar even later had ik toch weer een vastgevroren versnelling. Deze keer was
het de zwaarste. Als koppige Fries wilde ik me niet laten kennen en ik fietste door
de sneeuw, tegen de wind in, een helling op. Dat was zwaar. Erg zwaar. Ik zette
dus veel kracht. Erg veel kracht. Te veel kracht. En opeens stond mijn
rechtervoet op de grond met de trapper ernaast. Het was afgelopen met de pret.
En meteen kwamen de grote levensvragen
naar boven. Waarom ben ik hier? Waar moet ik naar toe? En laat ik mijn fiets
repareren of zal ik wachten tot het voorjaar?
Kwam het nou door de winter, de kwaliteit van mij fiets, of door mij...? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten