Hoe is het om 28 te worden...?

http://poppyd.com/28-reasons-im-excited-about-turning-28-today/

Vanmorgen tijdens het college schreef ik 29-09-1987 linksboven op het a4-tje dat ik zou gaan gebruiken voor mijn aantekeningen. De docent begon zijn verhaal over “arbetarlitteratur” te houden en ik begon ijverig te pennen. Pas na tien minuten ontdekte ik dat het jaartal 2015 had moet zijn. Stom van me. Ik kraste de datum snel door en keek daarna beschaamd naar mijn Zweedse medestudent links van mij, om te ontwaren of hij mijn domheid toevallig had ontdekt. Dat was gelukkig niet het geval. 

Het bewijs van mijn belachelijke automatismen.

Het is een vreemd soort spiergeheugen van mijn vingers. Alsof ik standaard na de getallen 29-09 het jaartal 1987 zou moeten opschrijven, omdat ik dat toevallig ook op veel officiële formulieren heb gezet. Eerlijk gezegd had ik liever gezien dat het spiergeheugen van mijn bovenarmen goed zou werken in de sportschool, maar helaas lijkt dat minder het geval te zijn.

Verjaardagskaarten fanút it heitelân.

Op verjaardagen heb ik vaak te horen gekregen hoe het voelt om “...” te zijn. Nou, het voelt heerlijk om 28 te zijn. Na een jaar in grote onzekerheid geleefd te hebben, kan ik eindelijk zeggen dat ik Brian Jones, Alan Wilson, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse overleefd heb. Volgens Wikipedia is 28 trouwens een van de perfecte getallen en het is natuurlijk fantastisch om te weten dat er iets perfect aan mij is. Verder heeft het Zweedse alfabet 28 letters. Ik durf daarom wel te beweren dat ik me nu compleet voel. (Overigens tel ik de letter "w" gemakshalve even niet mee, want die gebruiken ze bijna nooit. Een paar uur nadat ik deze blog geplaatst had bedacht ik dat Wikipedia hier fout zat. Officieel  maakt men hier namelijk gebruik van 29 letters.)

Familieleden die mij feliciteerden via Skype.

Bovendien heb ik vandaag voor de vierde keer in mijn leven een nieuw lichaam gekregen, want alle cellen in het lichaam worden vervangen door nieuwe cellen in zeven jaar tijd. Van de cellen die ik voor 29 september 2008 had, zou er geen enkele meer over zijn. Een nieuw lichaam klinkt leuk, maar toch denk ik dat mijn 21-jarige lichaam een betere conditie had dan mijn huidige. Om nog maar te zwijgen over mijn toekomstige 35- (of 42-,49-,56-) jarige lichaam.

Het beeld dat zij kregen te zien van mijn "nieuwe lichaam".

Ik hoor het velen van u al zeggen: “wat een onzinverhaal”. Klopt. Het zijn grappige ideeën, maar het gaat natuurlijk nergens over. Evenmin zegt het iets dat op 1 januari een nieuw jaar begint of dat veel studenten op 1 september beginnen met een nieuwe studie. Eerlijk gezegd is de dag dat ik verjaar een van die dagen die mij niet erg veel zegt. Het is meer dat ik er niet echt omheen kan. Zo hielpen de sociale media mij beter met wakker worden dan mijn eigen wekker, kreeg ik de felicitaties van de RUG (terwijl ik daar al niet eens meer studeer) en berichtte bol.com dat er een cadeau voor mij klaarstaat. 

Facebook, het medium voor alle oprechte felicitaties.

Mijn intentie was om een feestje stilzwijgend aan mij voorbij te laten gaan, vooral omdat het weer de nodige tijd kost, maar ook dat lukte niet. Amerikaanse vrienden nodigden mij uit om langs te komen om met hen pizza te eten. Ze hadden een taart gebakken en hadden cadeaus voor mij gekocht. Ik voelde me enigszins bezwaard, omdat ik alleen maar dingen kreeg, zonder dat ik zelf ook maar iets georganiseerd had. De Amerikanen zeiden echter dat dit het gebruik was in hun land: You don’t throw your own party, you get one. Met andere woorden, als je geen vrienden hebt, krijg je ook geen feest. Deprimerende gedachte eigenlijk. Voor mij “pakte” dit cadeautje gelukkig goed uit. Fijn om te weten dat ik vrienden heb hier in Uppsala.

Cadeautjes van mijn Amerikaanse vrienden.