Blue Monday...

Vandaag probeer ik een eerlijke en openhartige blog over mijzelf te schrijven. Niet omdat ik zo graag over mijzelf schrijf, maar vooral omdat ik het zélf belangrijk vind om onder ogen te komen dat ik een raspessimist ben. Van vrienden en collega’s heb ik dit al vaker te horen gekregen, maar ik ontkende dit altijd door te zeggen dat ik een realist was. De waarheid is echter dat het de pessimisten zijn die zichzelf realisten noemen. Ik ben namelijk een persoon die, tot grote ergernis van bepaalde gesprekspartners van mij, altijd vragen begint met de woorden “Ja, maar...”, een persoon die altijd de onmogelijkheden ziet in plaats van de mogelijkheden en een persoon bij wie het clichématige glas altijd halfleeg is in plaats van halfvol.

In dit gebouw heb ik mijn nieuwe studentenkamer.

In enkele gevallen kan het voordelen hebben om kritisch te zijn. Zowel tijdens mijn studies als bij mijn werk als journalist werd/word ook van mij verlangd om scherpzinnig te zijn. Voor mijzelf kan deze modus echter nogal eens nadelig uitpakken. Gisteren had ik ook zo’n minder fijne dag. Afgelopen weekend ben ik verhuisd naar een nieuwe studentenkamer en die ruimte heeft een oppervlakte van slechts 12 vierkante meter. Opgesloten in mijn kleine gevangenis focusseerden mijn gedachten zich gisteravond op hoe alles beter had kunnen zijn in mijn leven. Veeleisend dacht ik aan de te hoge huur die ik betaalde voor een kamer met veel te traag internet en veel te weinig ruimte. Ik ergerde me aan de keuken hier, die lang niet zo schoon is als die naar mijn idee zou moeten zijn. En ik vond de studenten die ik hier heb lang niet zo leuk als de buren die ik eerder in Flogsta had.

Mijn naam op één van de ruim 50 brievenbussen.

Vroeger was dit complex een hostel.

Daarnaast baalde ik van mezelf, omdat ik een week geleden zo slordig geweest om mijn fotocamera ergens in de sneeuw te verliezen, terwijl ik al genoeg geld kwijt was aan nieuwe meubels omdat ik voor de zoveelste keer in mijn leven een verhuizing doormaakte. Ik zag het dus eigenlijk niet zitten om een nieuwe te kopen. Tot overmaat van ramp brak gisteravond vanwege de kou ook nog eens het sleuteltje van mijn kettingslot af in het slot zelf, zodat ik die nu ook niet meer kan gebruiken. En dat terwijl ik erg zuinig ben op mijn fiets want die is van Nederlandse kwaliteit (i.p.v. "studentenkwaliteit").

Mijn kamer, voordat ik verhuisde.

Toen ik vanmorgen wakker werd was ik nog steeds vervuld met de gedachte hoe onrechtvaardig alles in mijn leven verliep en  opeens besefte ik hoe Donald Duck zich vrijwel iedere dag moest voelen. Ik fietste naar school en begon mijn college, die overigens zonder problemen verliep. Na afloop van het college liep ik naar buiten en ik was enigszins opgelucht vanwege het feit dat mijn fiets nog niet gestolen was. En hoewel ik de hoop al opgegeven had om mijn fotocamera ooit terug te vinden fietste ik tegen beter weten in toch maar naar het politiebureau om te vragen of er bij hen ook wat was binnengekomen. 

Op deze moskee kijk ik uit, u weet wel, diezelfde die op nieuwjaarsdag in het nieuws kwam:
http://nos.nl/artikel/2011379-weer-brandbom-bij-zweedse-moskee.html

EN DAT WAS HET GEVAL! Drieduizend foto’s in één klap terug! Wat ik voor onmogelijk had gehouden, bleek toch mogelijk te zijn: er bestaan eerlijke mensen die gevonden camera’s gewoon terugbrengen. Ik fietste terug naar huis (overigens was ik nu niet echt verbaasd dat mijn fiets er nog stond, voor een politiebureau worden immers niet zoveel fietsen gestolen) en bedacht dat ik net zo goed een kamer had kunnen hebben bij iemand anders in huis. Daarna bedacht ik dat het sleuteltje van mijn kettingslot ook had kunnen afbreken terwijl mijn fiets op slot stond en ik mocht mijn handjes dus dichtknijpen vanwege het feit dat ik mijn fiets überhaupt nog kon gebruiken. Spontaan werd ik gelukkig. En oh ja, er is ook nog een schoonmaakploeg langs geweest die de keuken weer in orde heeft gemaakt.

De schoongemaakte keuken die ik met vijftien anderen deel.