Nuchtere Zweden

Hier in Uppsala hebben we een aantal weken terug al voor het eerst vorst gehad, deze winter. Vorige week schoot de tempratuur echter weer omhoog tot een graad of tien, maar sinds dit weekend kunnen de Zweedse automobilisten opnieuw hun ruiten schrabben. Tot nog toe is het overigens een relatief warme winter. Voordeel is overigens wel dat we dit jaar wat meer zonlicht hadden. Vorig jaar hadden we minder dan vijf zonuren in november en dat was ronduit deprimerend.

Dit jaar hadden we ook nog wat zon, tijdens de schaarse uurtjes licht.

Vorst is fijn. De lucht is dan droog en eigenlijk vind ik dat de temperaturen net onder nul beter uit te houden dan de kou van net boven het vriespunt. Bovendien houd ik gewoon van de winter. Toch valt me hier altijd wel een ding op. Men wil hier, net als in Nederland, graag een witte kerst. Men wil hier, net als in Nederland, ijs. En men wil hier, net als in Nederland, gezelligheid tijdens de donkere dagen voor Kerst. Er is echter een groot verschil. Hoewel de Nederlanders zichzelf nuchter noemen, blijken het de Zweden te zijn die zich niet gek laten maken wanneer ze het kwik zien dalen. 

Rode kerstballen in de bomen.

En zo zien ze er van dichtbij uit.

In ons kikkerlandje trekken Matthijs van Nieuwkerk en consorten na één keer nachtvorst alle oud-schaatser uit de kast om herinneringen op te halen over de tocht der tochten die bijna twintig jaar geleden voor het laatst gereden is. Na verschillende dagen vorst begint men in Holland er vervolgens serieus rekening mee te houden dat er misschien ook écht wel eens een Elfstedentocht zou kunnen komen. En als het na ruim een week vorst weer eens een dagje dooit, dan lijkt iedereen die ten zuiden van Zwolle woont ook nog eens oprecht diep teleurgesteld te zijn.

Grote kerstbomen voor de grootste bibliotheek van Scandinavië.

Afgelopen week had mijn favoriete weerman, Gerrit Hiemstra, een prachtig filmpje gemaakt over het overdreven gedrag van de niet nuchtere Nederlander.

http://nos.nl/artikel/2074352-gerrit-hiemstra-weet-echt-niet-of-deze-kerst-wit-wordt.html

Laatst zag ik een bevroren plas water vlakbij mijn flatgebouw en toen dacht ik bij mijzelf: “Het heeft nu al twee dagen achter elkaar gevroren. In Friesland zouden er nu al een paar gekkies hebben geschaatst op een ondergelopen polder. Bovendien zou er alweer een strijd losgebarsten zijn om te kijken welke ijsclub als eerste een wedstrijd uit kan schrijven”. In Zweden houdt men het hoofd letterlijk en figuurlijk koel. Zweden houden van sneeuwscooterrijden, wintersport, ijshockey en meer van dat soort dingen, maar schaatsen zegt echt niemand wat. Een Canadees bij mij op de gang wist overigens niet eens dat de wereldbekerwedstrijden deze maand in zijn vaderland gehouden werden.

De rivier die door de stad loopt, 's avonds laat.

Interessant is dat in zowel Canada als Zweden ijshockey enorm populair is. In Nederland zijn we goed in hockey, schaatsen en shorttrack, maar juist ijshockey bakken wij dan weer helemaal niets van.

Sven Kramer, Jorrit Bergsma en Ireen Wüst zijn personen die niemand hier kent, Thialf heeft men nog nooit van gehoord, laat staan dat ook maar iemand weet wat de Elfstedentocht is. U begrijpt het wel, ik heb een hoop uit te leggen hier.

Sterren worden op de weg geprojecteerd.

Black Friday

Na een enigszins kritische blog vorige keer, vond ik het nu wel weer tijd voor een vrolijk verhaaltje. De vorige keer klaagde ik over de naïviteit van Zweden en kort na deze boodschap kondigde minister-president Stefan Löfven zelf ook al aan dat hij vond dat men (waaronder hijzelf dus ook) naïef was geweest. Het was net alsof hij mijn blog gelezen had. 

Om nog een keer mijn standpunt duidelijk te maken: ik wil niet negatief zijn en vind zeker dat alle vluchtelingen geholpen moeten worden. Mijn punt was alleen dat Zweden dit niet alleen kan, ook al leek men hier wel de pretentie te hebben dat te kunnen.

Voor het eerst kalkoen uit de oven gegeten.

Ik viel helaas een beetje uit de toon met mijn t-shirt...

Maar goed, een ander punt. Vandaag is het Black Friday en dat betekent dat het gisteren Thankgsivingsday was. Nu zijn er de laatste jaren al veel Amerikaanse tradities overgewaaid naar Europa, maar dat is met dit feest nog niet het geval. Toch heb ik het gisteren bij Amerikaanse vrienden wel mee mogen maken. Een mooie traditie waarbij men stil kan staan bij alle zaken waar men dankbaar voor kan zijn. Zelf vertelde ik dankbaar te zijn voor mijn familie, vrienden en het feit dat alles op rolletjes verloopt na een enigszins ingewikkelde opstart in Uppsala.

Twee geweldige Amerikaanse vrienden in Uppsala.

Traditionele pompoensoep en een kriekbiertje.

Het eten was heerlijk. De gesprekken met vrienden waren goed. De film die we na afloop keken was de moeite waard en om het maar eens op z’n Nederlands uit te drukken: het was gezellig.

Het buffet.

De man die het vlees kwam snijden...

De tijd van het jaar

Veelkleurige struik van een tijdje terug.

Ondanks dat het inmiddels al een week geleden is dat we de klok weer op zijn normale tijd zetten, laat ik mijn horloge nog steeds geloven dat het zomer is. Ik wil altijd dat mijn polsklokje op de seconde nauwkeurig gelijk loopt met de ‘echte’ tijd (irritant journalistentrekje van me) en daarom moet ik altijd echt even de moeite nemen om de tijd aan te passen. Daar was ik tot nog toe te lui voor. Een horloge dat precies een uur voor loopt vind ik namelijk makkelijker dan een horloge dat bijvoorbeeld 37 seconden achterloopt.

De klimop, klom op tot mijn kamer en werd rood.

De behulpzame man die mij 's ochtends luidruchtig wekt.

Later deze week bedacht de psycholoog in mij echter dat er mogelijk ook wat anders speelt. Een soort ontkenning van de situatie. Twee weken terug werd het namelijk nog om 17:32 uur donker, maar vandaag was de zonsondergang al om 15:54 uur. De dagen worden al enorm snel korter hier, maar die artificiële klokdraaierij gooit nog eens extra zout in de wonden. Als ik bijvoorbeeld naar buiten kijk en ik zie dat het al zo goed als donker is, dan is het aardig om voor mijzelf te constateren dat het “ook al vijf uur is”, terwijl het eigenlijk nog maar vier uur is...

's Zomers zijn deze bomen louter groen.

Gele bladeren kleuren goud onder de zon.

Het klopt dat ik mijzelf op dit moment voor de gek houd, maar dat doen jullie ook allemaal een halfjaar lang.

Wat mij betreft mogen we dus stoppen met dat heen-en-weer geslinger van de wijzers en de klok gewoon door laten tikken. In deze situatie is het namelijk zo dat we in de zomer een extra uurtje krijgen, terwijl de zon toch al bijna niet onder gaat. En in de winter wordt er een uurtje aan het einde van de dag afgesnoept, terwijl de zon zich dan überhaupt maar amper laat zien. Ik zou de zomertijd graag ook in de winter willen hebben. Het is beter voor ons biologische ritme, ’s winters hebben we ’s avonds een uurtje langer licht en we hebben twee verwarrende momenten per jaar minder.

Het park waar mijn universiteitsgebouw in staat.

Nu hoor ik voorstanders van dit belachelijke systeem al zeggen: “Ja, maar met de wintertijd wordt het ’s ochtends een uurtje eerder licht”. Dat klopt. Echter, in de ochtend nadat de klok verzet wordt, is de zonsopgang al om 6:53 uur. Ik vind het prima dat dat een uurtje later is. Anderen zeggen: “Maar het bespaart energie”. En mijn grote vraag is al jaren: “Hoe dan?!”. Als het ’s ochtends donker is, zorg je voor licht en als het ’s avonds donker is doe je ook een lampje aan. En straatlantaarns zijn altijd aan wanneer het donker is. Bovendien blijft de afstand tot je werk hetzelfde, dus je hebt nog steeds evenveel benzine nodig om op je werk te komen. Het is wat mij betreft een achterhaald idee.

Actiefoto van de herfst.

Een kikkerperspectief. Gewoon omdat het kan.

Zoals ik al zei zou ik dus graag zien dat men stopt met deze ongein, maar dat gaat toch niet gebeuren. Na het publiceren van deze blog zal ik daarom alsnog mijn horloge maar verzetten. Overigens geniet ik enorm van de tijd van het jaar. De foto’s vertellen waarom. Ik vind de herfst dit jaar mooi, ook al is die hier inmiddels al bijna afgelopen. Het mag van mij daarom gauw gaan sneeuwen (ook al duurt dat waarschijnlijk nog weken), want dat zorgt voor “verlichting”.

Deze boom bewijst dat de herfst al bijna afgelopen is.

Hoe is het om 28 te worden...?

http://poppyd.com/28-reasons-im-excited-about-turning-28-today/

Vanmorgen tijdens het college schreef ik 29-09-1987 linksboven op het a4-tje dat ik zou gaan gebruiken voor mijn aantekeningen. De docent begon zijn verhaal over “arbetarlitteratur” te houden en ik begon ijverig te pennen. Pas na tien minuten ontdekte ik dat het jaartal 2015 had moet zijn. Stom van me. Ik kraste de datum snel door en keek daarna beschaamd naar mijn Zweedse medestudent links van mij, om te ontwaren of hij mijn domheid toevallig had ontdekt. Dat was gelukkig niet het geval. 

Het bewijs van mijn belachelijke automatismen.

Het is een vreemd soort spiergeheugen van mijn vingers. Alsof ik standaard na de getallen 29-09 het jaartal 1987 zou moeten opschrijven, omdat ik dat toevallig ook op veel officiële formulieren heb gezet. Eerlijk gezegd had ik liever gezien dat het spiergeheugen van mijn bovenarmen goed zou werken in de sportschool, maar helaas lijkt dat minder het geval te zijn.

Verjaardagskaarten fanút it heitelân.

Op verjaardagen heb ik vaak te horen gekregen hoe het voelt om “...” te zijn. Nou, het voelt heerlijk om 28 te zijn. Na een jaar in grote onzekerheid geleefd te hebben, kan ik eindelijk zeggen dat ik Brian Jones, Alan Wilson, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse overleefd heb. Volgens Wikipedia is 28 trouwens een van de perfecte getallen en het is natuurlijk fantastisch om te weten dat er iets perfect aan mij is. Verder heeft het Zweedse alfabet 28 letters. Ik durf daarom wel te beweren dat ik me nu compleet voel. (Overigens tel ik de letter "w" gemakshalve even niet mee, want die gebruiken ze bijna nooit. Een paar uur nadat ik deze blog geplaatst had bedacht ik dat Wikipedia hier fout zat. Officieel  maakt men hier namelijk gebruik van 29 letters.)

Familieleden die mij feliciteerden via Skype.

Bovendien heb ik vandaag voor de vierde keer in mijn leven een nieuw lichaam gekregen, want alle cellen in het lichaam worden vervangen door nieuwe cellen in zeven jaar tijd. Van de cellen die ik voor 29 september 2008 had, zou er geen enkele meer over zijn. Een nieuw lichaam klinkt leuk, maar toch denk ik dat mijn 21-jarige lichaam een betere conditie had dan mijn huidige. Om nog maar te zwijgen over mijn toekomstige 35- (of 42-,49-,56-) jarige lichaam.

Het beeld dat zij kregen te zien van mijn "nieuwe lichaam".

Ik hoor het velen van u al zeggen: “wat een onzinverhaal”. Klopt. Het zijn grappige ideeën, maar het gaat natuurlijk nergens over. Evenmin zegt het iets dat op 1 januari een nieuw jaar begint of dat veel studenten op 1 september beginnen met een nieuwe studie. Eerlijk gezegd is de dag dat ik verjaar een van die dagen die mij niet erg veel zegt. Het is meer dat ik er niet echt omheen kan. Zo hielpen de sociale media mij beter met wakker worden dan mijn eigen wekker, kreeg ik de felicitaties van de RUG (terwijl ik daar al niet eens meer studeer) en berichtte bol.com dat er een cadeau voor mij klaarstaat. 

Facebook, het medium voor alle oprechte felicitaties.

Mijn intentie was om een feestje stilzwijgend aan mij voorbij te laten gaan, vooral omdat het weer de nodige tijd kost, maar ook dat lukte niet. Amerikaanse vrienden nodigden mij uit om langs te komen om met hen pizza te eten. Ze hadden een taart gebakken en hadden cadeaus voor mij gekocht. Ik voelde me enigszins bezwaard, omdat ik alleen maar dingen kreeg, zonder dat ik zelf ook maar iets georganiseerd had. De Amerikanen zeiden echter dat dit het gebruik was in hun land: You don’t throw your own party, you get one. Met andere woorden, als je geen vrienden hebt, krijg je ook geen feest. Deprimerende gedachte eigenlijk. Voor mij “pakte” dit cadeautje gelukkig goed uit. Fijn om te weten dat ik vrienden heb hier in Uppsala.

Cadeautjes van mijn Amerikaanse vrienden.