Wederom een linkse regering.

Zweden heeft sinds vandaag een nieuwe regering. Een enorme verschuiving ten opzichte van de afgelopen jaren, want Sveriges socialdemokratikska arbetareparti (De sociaaldemocratische arbeiderspartij van Zweden) is op dit moment de  grootste partij. Zeg maar de Zweedse PvdA. Nu hoor ik menigeen al denken: “Huh? Die zijn toch altijd aan de macht in dat linkse Scandinavië?”.

Nee, dat is niet waar. Sinds 2006 was Fredrik Reinfeldt hier de minister-president. Hij is van de politieke partij Moderata samlingspartiet (De gematigde Uniepartij). Zeg maar de Nederlandse VVD.

Fredrik Reinfeldt (1965) was van 2006 tot 2014 de minister-president van Zweden.
bron: http://media2.helenadadring.se/2014/04/Fredrik-Reinfeldt-1.jpg

De afgelopen jaren is er onder zijn bewind veel veranderd. Een aantal opvallende zaken: verlaagde belasting voor bedrijven en restaurants, invoering van het homohuwelijk, minder gunstige voorwaarden voor bijstandsuitkeringen en enkele privatiseringen. In eerste instantie had Reinfeldt een meerderheidsregering, maar de afgelopen jaren moest hij het doen met een minderheidsregering.

De Zweedse verkiezingen werden op 14 september gehouden. Binnen 20 dagen is er dus al een nieuwe regering. Hoe kan dat? Ik weet het niet zeker, maar ik heb wel een aantal ideeën waaraan het zou kunnen liggen.

Afgelopen zomer zat ‘onze’ premier Rutte nog gezellig met Reinfeldt, Merkel en Cameron in een Zweeds roeibootje.
bron: http://www.dn.se/nyheter/sverige/reinfeldt-samlar-sina-allierade-i-harpsund/

Ten eerste is er al een soort van coalitievorming voordat de verkiezingen geweest zijn. In Nederland komt dit eigenlijk niet voor, maar in sommige andere landen is dit niet ongebruikelijk.
Ten tweede doen de Zweden niet zo moeilijk over minderheidskabinetten. In Nederland hadden wij ook zo’n situatie met het kabinet Rutte 1. U weet het vast nog wel, toen hadden we allemaal van die ingewikkelde akkoordjes, kleine partijtjes die opeens ‘meeregeerden’ en huilende politici omdat Geert Wilders gedoogsteun gaf. Wij vonden dat allemaal erg ellendig, maar in Zweden zijn ze dit denk ik wat meer gewend.

De nieuwe minister-president van Zweden: Stefan Löfven (1957).
Bron: http://makthavare.se/2014/06/27/samst-vader-i-almedalen/

Toch keek men in het Zweedse nieuws laatst wel naar hoe andere landen dat doen. In bijvoorbeeld Duitsland en Nederland zijn namelijk regelmatig samenwerkingen tussen politieke partijen met een totaal andere ligging en dat is weer niet zo gebruikelijk in Zweden. Men noemde dit in het nieuws, omdat de verkiezingsuitslag niet optimaal was.  Zowel het linkse blok (158 zetels) als het rechtse blok (142 zetels) had niet een meerderheid (van de 349 zetels) en bovendien wil niemand samenwerken met de partij Sverigedemokraterna (De Zwedendemocraten) die door veel mensen hier als racistisch wordt gezien. Deze partij, op sommige punten vergelijkbaar met de PVV, behaalde een grote winst. 

De afgelopen weken zat mijn brievenbus vol met zulk soort folders.

In de aanloop naar de verkiezingen viel me op dat er veel over feminisme werd gesproken in het nieuws. Nu weet ik dat de Scandinavische landen veel over dit onderwerp gesproken wordt, maar dat het ook zo nadrukkelijk in de politiek naar voren kwam had ik nog niet eerder gemerkt.

Ergens is dat ook wel opvallend, vind ik. Zweden is één van de meest gelijkgestelde landen ter wereld. Men heeft hier een enorm goed geregelde welvaartsstaat (/verzorgingsstaat), waarin onder andere geregeld is dat vrouwen een jaar lang zwangerschapsverlof kunnen krijgen. Bovendien zijn de lonen vrij hoog in Zweden. Maar toch blijft men hier zeggen dat Zweden patriarchaal is. Een medestudent van mij uit Oost-Europa zei dat dit typische welvaardsland-discussies zijn. Wie weet. 

Jeugdwerkloosheid, IS en de spanningen met Rusland lijken mij eerlijk gezegd van groter belang.
Maar goed, hier in Zweden is het zelfs mogelijk om op een feministische partij te stemmen: Feministiskt initiativ (Feministisch Initiatief). De afgelopen verkiezingen behaalde deze parij maar net te weinig stemmen om in het parlement te komen. Net als in Duitsland hebben ze hier namelijk een kiesdrempel.

Het logo van de feministische partij in Zweden.
Bron: http://feministisktinitiativ.se/wp-content/themes/fi/img/share.png?v=2

Twee keer heb ik hier de grote fout gemaakt om hier in Zweden in discussie te gaan met vrouwen over het feminisme. De eerste keer zei ik dat ik het raar vond dat mensen zichzelf feminist noemden, omdat ik het feminisme zag als een anti-beweging uit de jaren 1960, waarin men streed tegen alles wat man was. Helemaal fout gedacht natuurlijk! Dat was mijn eigen verkeerde associatie die ontstaan was door de foute publieke opinie in Nederland. Oftewel: discussie dood.

De andere keer zei ik tegen een ander meisje dat ik me als man juist onderdrukt voelde vanwege zo’n feministische partij. Soms heb ik het gevoel dat mannen hier namelijk niets goed kunnen doen, omdat ze in sommige gevallen een paar euro per uur meer verdienen. Bovendien is hier immers geen Masculinistisch Initiatief. Waar ik toch het lef vandaan haalde om zulke achterlijke dingen te zeggen!

Tsja.

De nieuwe regering van Zweden kwam op drie oktober 2014 tot stand.
bron: http://www.svt.se/nyheter/sverige/statvetare

Opvallende zaken in de nieuwe regering van Stefan Löfven:
-Hij heeft een onervaren regering: 4 van de 24 ministers hebben bestuurservaring.
-Zweden gaat Palestina als staat erkennen; dit was zelfs in veel andere landen groot nieuws.
-De nieuwe regering is van plan om middelbaar onderwijs op te nemen in de leerplichtwet.
-Er zitten veel jonge mensen in het kabinet (gemiddelde leeftijd 45), waaronder drie dertigers en twee twintigers. Hier kan gerontocratisch Nederland nog veel van leren.

Niet opvallend:
-De 24 ministerposten zijn eerlijk verdeeld onder twaalf mannen en twaalf vrouwen.

Laat ik over dat laatste punt maar niets zeggen.