Hoe is het om 28 te worden...?

http://poppyd.com/28-reasons-im-excited-about-turning-28-today/

Vanmorgen tijdens het college schreef ik 29-09-1987 linksboven op het a4-tje dat ik zou gaan gebruiken voor mijn aantekeningen. De docent begon zijn verhaal over “arbetarlitteratur” te houden en ik begon ijverig te pennen. Pas na tien minuten ontdekte ik dat het jaartal 2015 had moet zijn. Stom van me. Ik kraste de datum snel door en keek daarna beschaamd naar mijn Zweedse medestudent links van mij, om te ontwaren of hij mijn domheid toevallig had ontdekt. Dat was gelukkig niet het geval. 

Het bewijs van mijn belachelijke automatismen.

Het is een vreemd soort spiergeheugen van mijn vingers. Alsof ik standaard na de getallen 29-09 het jaartal 1987 zou moeten opschrijven, omdat ik dat toevallig ook op veel officiële formulieren heb gezet. Eerlijk gezegd had ik liever gezien dat het spiergeheugen van mijn bovenarmen goed zou werken in de sportschool, maar helaas lijkt dat minder het geval te zijn.

Verjaardagskaarten fanút it heitelân.

Op verjaardagen heb ik vaak te horen gekregen hoe het voelt om “...” te zijn. Nou, het voelt heerlijk om 28 te zijn. Na een jaar in grote onzekerheid geleefd te hebben, kan ik eindelijk zeggen dat ik Brian Jones, Alan Wilson, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse overleefd heb. Volgens Wikipedia is 28 trouwens een van de perfecte getallen en het is natuurlijk fantastisch om te weten dat er iets perfect aan mij is. Verder heeft het Zweedse alfabet 28 letters. Ik durf daarom wel te beweren dat ik me nu compleet voel. (Overigens tel ik de letter "w" gemakshalve even niet mee, want die gebruiken ze bijna nooit. Een paar uur nadat ik deze blog geplaatst had bedacht ik dat Wikipedia hier fout zat. Officieel  maakt men hier namelijk gebruik van 29 letters.)

Familieleden die mij feliciteerden via Skype.

Bovendien heb ik vandaag voor de vierde keer in mijn leven een nieuw lichaam gekregen, want alle cellen in het lichaam worden vervangen door nieuwe cellen in zeven jaar tijd. Van de cellen die ik voor 29 september 2008 had, zou er geen enkele meer over zijn. Een nieuw lichaam klinkt leuk, maar toch denk ik dat mijn 21-jarige lichaam een betere conditie had dan mijn huidige. Om nog maar te zwijgen over mijn toekomstige 35- (of 42-,49-,56-) jarige lichaam.

Het beeld dat zij kregen te zien van mijn "nieuwe lichaam".

Ik hoor het velen van u al zeggen: “wat een onzinverhaal”. Klopt. Het zijn grappige ideeën, maar het gaat natuurlijk nergens over. Evenmin zegt het iets dat op 1 januari een nieuw jaar begint of dat veel studenten op 1 september beginnen met een nieuwe studie. Eerlijk gezegd is de dag dat ik verjaar een van die dagen die mij niet erg veel zegt. Het is meer dat ik er niet echt omheen kan. Zo hielpen de sociale media mij beter met wakker worden dan mijn eigen wekker, kreeg ik de felicitaties van de RUG (terwijl ik daar al niet eens meer studeer) en berichtte bol.com dat er een cadeau voor mij klaarstaat. 

Facebook, het medium voor alle oprechte felicitaties.

Mijn intentie was om een feestje stilzwijgend aan mij voorbij te laten gaan, vooral omdat het weer de nodige tijd kost, maar ook dat lukte niet. Amerikaanse vrienden nodigden mij uit om langs te komen om met hen pizza te eten. Ze hadden een taart gebakken en hadden cadeaus voor mij gekocht. Ik voelde me enigszins bezwaard, omdat ik alleen maar dingen kreeg, zonder dat ik zelf ook maar iets georganiseerd had. De Amerikanen zeiden echter dat dit het gebruik was in hun land: You don’t throw your own party, you get one. Met andere woorden, als je geen vrienden hebt, krijg je ook geen feest. Deprimerende gedachte eigenlijk. Voor mij “pakte” dit cadeautje gelukkig goed uit. Fijn om te weten dat ik vrienden heb hier in Uppsala.

Cadeautjes van mijn Amerikaanse vrienden.

Over het mislopen van feestjes

Het mislopen van mooie dingen in het thuisland is inherent aan het verhuizen naar het buitenland. Ruim een jaar geleden had ik hier al rekening mee gehouden. Verjaardagen, nationale feestdagen en andere leuke evenementen zouden aan mijn neus voorbijgaan. Het is niet anders. Voor langere tijd in Zweden wonen is natuurlijk al een bijzondere ervaring op zich en bovendien maak ik hier ook veel mooie dingen mee.

Toch heb ik het afgelopen jaar ook dingen gemist die ik eigenlijk niet had willen missen. Zo heb ik bijvoorbeeld bij twee trouwerijen niet aanwezig kunnen zijn en kon ik bij sommige vrienden pas maanden later op kraamvisite. Een ander feest waar ik helaas “nee” tegen heb moeten zeggen is een reünie die georganiseerd werd door mijn oud-studiegenoten van de opleiding journalistiek. Dit weerzien werd gisteren gehouden in Ede.

Om het voor mijzelf (en misschien ook voor anderen) toch nog een klein beetje leuk te houden, heb ik mij maar op de volgende manier afgemeld op Facebook:

“Leuk een feestje!”, dacht ik, toen ik de uitnodiging voor de journalistiek-reüni zag,
“En wat fijn dat ik daar ook aan deelnemen mag!”.

Vanmorgen haalde ik daarom vol enthousiasme mijn slee uit het hok,
en liet de Siberische husky’s even warmlopen voordat ik vertrok.

 

Foto: ergens via Google gevonden.

Na een tocht van 13 uur kwam ik zojuist dan eindelijk in Ede aan,
maar ik zag mijn deelname aan de reünie al gauw in rook opgaan.

Bij aankomst waren er namelijk geen oud-klasgenoten, kebab en liters bier,

maar louter elanden, blonde vrouwen en een verdwaald rendier.

 

Ook online ergens gezien.

Ik begon inwendig te huilen en voelde me goed de klos,

het feestje was nergens te bekennen, het was als zoeken naar een naald in een naaldbos.

Ik begon aan mijzelf te twijfelen: “Ze hadden het toch wel goed tegen mij gezegd?”

“Het evenement zou na een lange discussie wél in Ede zijn en juist niét in Utrecht...”

Hoe dan ook, ik hoop dat het voor jullie een fijne avond worden mag,
zelf zal ik 11 september blijven herinneren als een verschrikkelijke dag.

Vriendelijke groeten vanuit (Zw)Ede(n).

Ps: Voor de nieuwsgierige lezer: 62°25'57.6"N 16°28'26.1"E.

De scholen zijn weer begonnen

Het is inmiddels alweer twee maanden geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven en wat mij betreft is het daarom weer de hoogste tijd voor een korte update. Zeker omdat de scholen hier ook weer begonnen zijn. 

Als eerste kijk ik terug op een mooie vakantie met fantastisch weer. In juni was ik voornamelijk in Nederland waar op dat moment veel zon was. In diezelfde tijd liet de zomer in Zweden nog steeds op zich wachten. Toen ik met mijn ouders terug ging naar Uppsala begon het hier juist beter te worden, terwijl het toen weer wat minder goed was in Nederland. Iedereen klagen dus, behalve ik. 

 

Ryptsjerksterpolder, 's avonds laat.

Overigens heb ik zelf ook wel regenachtige dagen meegemaakt, maar dat waren meestal ook de dagen dat ik aan het reizen was. Ik miste dus niet veel. 

In Nederland beleefde ik verschillende hoogtepunten. Zo maakte ik twee trouwerijen mee, onder andere die van mijn broer Bauke, werkte ik een maandje bij Omrop Fryslân en heb ik verschillende vrienden en familieleden kunnen treffen.

Mevrouw Deelstra tankt de trouwauto die ik mocht rijden!

De terugreis naar Zweden was mijn ‘echte’ vakantie (zonder al te veel verplichtingen). Met mijn ouders reisde ik vanuit Opeinde, via Malmö, Strömstad, Oslo en verschillende plaatsen in Midden-Zweden terug naar Uppsala. Een prachtige rit waarin we veel hebben kunnen zien en meemaken. Vanuit Uppsala zijn we onder andere nog naar het Finse eiland Åland en naar de Zweedse hoofdstad Stockholm geweest.

De wifi-verslaving van mijn ouders in Strömstad.

 

Vikingschip in Oslo.

De steengroeve van Falun; de Zweedse rode verf komt hier vandaan.

Landschap van Midden-Zweden, 's avonds laat.

In Näsnus worden de bekende "dalahästar" gemaakt.

Toerist in "eigen land".

Afgelopen dinsdag was mijn eerste college weer, ook al moest ik voor die keer al wel een roman van Proust gelezen hebben. Overigens niet een boek dat ik u ter ontspanning aan zou willen raden. Mijn vakantie was dus eigenlijk vorige week al afgelopen. De komende twee maanden mag ik elke wee twee romans lezen en daar verschillende verslagen over schrijven. Wederom een onbegrijpelijke hoeveelheid leeswerk voor één vak, vooral omdat ik daarnaast ook mag beginnen aan het schrijven van mijn masterscriptie. 

Åland, een eiland met o.a. veel rotsen en naaldbomen...

...en heel veel kleine eilandjes.

Bovendien geniet het eiland een bijzondere vorm van autonomie.

Je kunt er mooi autorijden.

En lekker fietsen.

En ook al is het eiland Fins, men spreekt er Zweeds en er is een eigen vlag.

Verder sloeg het weer op 1 september ook nog eens om. Het begin van september leek ook het begin van de herfst te zijn met regen, bewolking en wind. Aan de ene kant is het jammer dat de zomer nu echt afgelopen lijkt te zijn, aan de andere kant motiveert dit weer wel om lekker binnen te zitten en te lezen.

Voorlopig dus geen autorijden meer voor mij.